Maandag 13 juli tot donderdag 16 juli: Mongolië ( drie dagen, dus ook een extreem lange post)
13 jul. 2015
🇲🇳
vanuit Mongolië
Mongolië staat bekend om zijn uitgestrekte vlakten. Ondertussen kunnen we bevestigen dat dit absoluut geen fabeltje is. We verbleven twee dagen in een toeristisch gerkamp (een verzameling Mongoolse
tenten, maar met sanitaire blok en bescheiden restaurant) dat was gelegen in een van de nationale parken. Zelfs daar voelde je de grootsheid van de natuur. Toen we later op de trein naar China
zaten, reden we door de steppe en de Gobi woestijn. Geen spoor van leven was er te zien, op een occasionele kameel of enkele elektriciteitspalen na. Wie graag helemaal tot rust wil komen, kiest
best deze reisbestemming.
Met het weer hadden we minder geluk: veel regen, wind en best frisjes.Mongoliëstaat bekend als het land van de altijd blauwe hemel (260 dagen zon per jaar), maar dan toch niet die drie dagen dat
wij er verbleven. Voor de Mongolen waren wij dan weer gelukbrengend, aangezien ze enkele weken aan het hopen waren op regen. Het land had dringend nood aan wat vocht. Normaal ziet het landschap er
blijkbaar veel groener uit.
De groep waarmee we op de trein van Moskou naar Irkutsk zaten, was weer verenigd in het gerkamp. Uiteindelijk waren we met acht: de drie Nederlandse vrienden, Seb die alleen reist, een Belgisch
koppel en wij. Verder was er niemand in het kamp, op twee Hollandse meisjes na. Wat er die avond in de bar gebeurde, was onvoorstelbaar vermakelijk om te zien. De Nederlandse mannen vertoonden best
wel verregaand haantjesgedrag. Bert probeerde zich lichamelijk zo groot mogelijk te maken, Seb speelde het slim door voor de persoonlijke aanpak te gaan en Thomas vertelde het ene 'straffe' verhaal
na het andere (hoe meer hij dronk, hoe vreemder de verhalen werden en hoe meer zijn kansen helaas ook afnamen).
De Mongoolse keuken stelde ons spijsverteringsstelsel danig op de proef. InMongoliëdraait alles rond vlees. 's Morgens kreeg je een worstje en 's middags stond er vleessoep en buuz (vlees in een
jasje) klaar. Het diner werd gelukkig voorafgegaan door een slaatje, nadien volgde er (opnieuw) vlees met rijst en een klein beetje groenten (frieten worden hier trouwens ook beschouwd als een
bijgerecht op basis van groenten). Uiteindelijk zijn er slechts twee mensen geveld geweest door een voedselvergiftiging (niet wij) hoewel dit niet kwam door het eten in het gerkamp.
De laatste avond in het kamp hadden we een verrassing voorzien voor Bert. Tijdens zijn haantjesgedrag had hij namelijk een uitspraak gedaan die onze wenkbrauwen enigszins deed fronsen. Zo beweerde
hij gerust een liter 'airag' te kunnen opdrinken. 'Airag' is een traditionele licht alcoholische drank gemaakt van gefermenteerde merriemelk. Het komt er op neer dat de melk in een leren zak wordt
bewaard gedurende enkele weken, van tijd tot tijd wordt de melk eventjes opgeschud. Op die manier bekomt men een halfzure drank. We hadden dus een liter airag besteld voor Bert. Onze gids werd
meteen bang: hij zou die liter toch echt niet alleen opdrinken. Dat zou namelijk bijzonder nefast zijn voor Berts maag. We stelden haar gerust, het was slechts een grapje. Maar niet voor Bert! Hij
dronk zonder verpinken het stinkende goedje op, gestaag werkte hij de liter zure melk op. Tegen alle verwachtingen in heeft hij geen last gehad van zijn maag of darmen. We verdenken hem er
bijgevolg stiekem van geen Poolse voorouders (zoals hij zelf beweert) maar Mongoolse voorouders te hebben.
Mongolië is het land van Djengis Khan. De Mongolen zijn zo vol van deze man dat hij als het ware uit hun poriën komt. We bezochten het grootste standbeeld ter wereld van hem (ook al staan er
vermoedelijk enkel standbeelden van hem inMongolië). Je kan het standbeeld beklimmen en dan kom je boven langs het kruis vanDjengis Khan. Ironisch genoeg mag je niet op zijn hoofd staan aangezien
dat van weinig respect zou getuigen.
Onze gids stak werkelijk waar de loftrompet af. Zo zouDjengis Khan de grondlegger van de diplomatieke betrekkingen zijn. Hij was ook geen wreed man, hij ontwikkelde gewoon efficiëntere methoden om
iemand uit de weg te ruimen. De Mongolen zijn een trots volk. Zo vertelde onze gids dat de eerste mens misschien inMongoliëzou hebben geleefd. Ook beweerde ze dat de Indianen eigenlijk uitMongolië
komen. Als bewijs haalde ze aan dat zowel Mongolen als Indianen in tenten wonen en aanhangers van het sjamanisme zijn. Het was duidelijk dat onze gids een erg gekleurde versie van de feiten
vertelde. Dat maakte het moeilijk om uit te maken hoeveel je er juist van moest geloven. Kritische noten moest je zelf maken. Zo vroegen we hoe het kwam dat het rijk van Djengis Khan uiteindelijk
herleid werd tot het huidigeMongolië. De gids vertelde dat de kinderen van Djengis Khans kleinkinderen zich te weinig verenigden. Ze maakten ruzie over wie wat toekwam. Ook vandaag zien we deze
omgangsvormen nog bij de Mongolen. Het verkeer is er pure chaos: iedereen toetert door elkaar en er is weinig structuur op het gebied van parkeren. Daarnaast staan Mongolen niet graag in de rij. Ze
willen om het eerst aan de beurt zijn en het doel heiligt de middelen.
Ons meest actieve moment van de reis vond ongetwijfeld plaats in de Mongoolse bergen. Te voet zijn we naar een boeddhistisch klooster gewandeld. In een tweetal uren hebben we een tiental kilometer
afgelegd. Op onze tocht zagen we interessante zaken zoals yaks, een koe die een tent aan het beroven was, een koe die het geld voor de monniken opat, een 'landeekhoorn' (we vragen ons nog steeds af
wat voor andere soorten eekhoorns er misschien bestaan, de zee-eekhoorn misschien?), een pick-uptruck volgeladen met mensen (ja, verkeersregels of echte wegen bestaan niet op het Mongoolse
platteland), de schildpadrots en vele knappe uitzichten.
Het klooster dat we bezochten behoorde toe aan monniken van de strekking 'gele hoed', wat een veel zachtere tak is dan de 'rode hoed'. In Ulaanbaatar bezochten we een klooster van de 'rode hoed' en
het verschil was meteen duidelijk. Het klooster van de 'rode hoed' was versierd met angstaanjagende afbeeldingen van de warme (voor lichamelijke zonden zoals te veel eten) en koude hel (voor
geestelijke zonden zoals jaloezie). Ook hingen er verscheidene gezellige slingers van afgehakte ledematen (uit papier-mache welteverstaan).
In Ulaanbaatar bezochten we meer tempels en een enkele Boeddhabeelden. De opvallendste Boeddha was er een van 23 meter hoog uit vergulde brons. Oorspronkelijk was het beeld gemaakt van goud maar de
Russen hadden dat in de tijd van het communisme meegenomen. De Mongoolse gemeenschap had de Boeddha laten maken ten voordele van de gezondheid van hun koning. De man zijn zicht ging namelijk
achteruit. Na de bouw van de Boeddha zag de man als bij wonder terug beter.
Ons uitje in Ulaanbaatar werd afgesloten met een festijn van traditionele Mongoolse zang en dans. Van de dansers werden we echt vrolijk en vooral de Mongoolse keelzang heeft iets bovennatuurlijks.
Echt ongelooflijk wat die zanger met zijn stem kon! 's Avonds wilden we zelf onze stembanden smeren, wat ons geen probleem leek te zijn. We dachten dat China het land van de karaokebar was, maar
dat blijkt dan tochMongoliëte zijn. Helaas bleken de karaokebars eerder van het louche type te zijn. Zo belandden we uiteindelijk in een homobar, al kregen we dat pas aan het einde van de avond
door. Het Nederlandse deel van ons gezelschap was toen al verdwenen. Bart, Ankatrin en wij bleven over toen de baas van de bar bij ons kwam zitten. Tijdens het gesprek bleek dat hij homo
was.Mongoliëis best wel een vrij en open land, homoseksualiteit wordt er getolereerd. Jammer genoeg gaat het er net zoals bij ons aan toe: niet elke homoseksueel heeft even goede ervaringen. Veel
te laat vertrokken we dan naar ons hotel en de trein naar China lonkte reeds op een ontiegelijk vroeg uur.
Eenmaal op de trein bleek dat we nog slechts 8000 tugrik of 4 euro hadden. Met dit bedrag moesten we vier maaltijden voor twee personen zien te overbruggen. Een etentje in de restaurantwagen zat er
alvast niet in. Gelukkig hadden we van ons hotel twee zakjes met een ontbijt in meegekregen. Daarnaast hadden we nog een zakje Aikinoedels uit België over en we bezaten nog enkele appels en wat
flesjes water. Verder was het zoeken in een winkeltje op een perron naar de meest voedzame etenswaren voor het minste geld. Resultaat: een portie Chinese noedels, twee pakjes droge koekjes, een
pakje koekjes met chocolade voor 7000 tugrik. Maar we hebben het overleefd. ;-)
Reacties
Reacties
19 jul. 2015, 09:29
Een geluk dat jullie op de trein zaten anders waren jullie misschien opgepakt als landlopers. Te losbandig geweest in de homobar?
21 jul. 2015, 10:32
Stond een beetje achter met lezen...Is superleuk om te lezen..."leest als een trein..."
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
